Η Ηχώ των Πουλιών

Αρχές Δεκέμβρη.Ο πατέρας μου μόλις είχε αρρωστήσει. Ο γιατρός καθαρόγραφε σε ένα χαρτί όσα όφειλε να θυμάται- όργανα, διαμέτρους, φάρμακα. Το βλέμμα μου έπεσε σε μια παρατήρηση στην κορυφή της σελίδας: Ο καρκίνος είναι ορατός με γυμνό μάτι, θυμίζει ανοικτό σμήνος αστέρων. Τι σημαίνουν όλα αυτά, ρώτησα. Ότι πρέπει να προετοιμαστείτε, απάντησε ο γιατρός, επειδή αυτή είναι η αφετηρία μιας εποχής που θα σας καταδιώξει μαζί με την προηγούμενη. Όταν ο πατέρας του αρρωσταίνει, ο γιος του αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία του. Καταφεύγει στα καναρίνια που εξέτρεφε τα τελευταία χρόνια ο πατέρας του και τα σημειωματάρια στα οποία κατέγραφε τις συνήθειές τους· τα θραύσματα της ζωής του που έρχονται στο φως τοένα μετά το άλλο ανασκευάζουν διαρκώς την εικόνα που είχε για εκείνον. Άραγε, πόσο μακριά μπορεί να πάει κάποιος, όταν κάθε του βήμα βυθί-ζεται σε κινούμενη άμμο, αναρωτιέται κάποια στιγμή.